پایگاه تخصصی مسجد، ضمن بزرگداشت روز عفاف و حجاب یادداشتی را با موضوع حجاب، تقدیم حضور مخاطبان گرانقدر خود می نماید.
که همین لباس زیباست نشان آدمیت!
بدون شک، فرهنگ شریف و پویای اسلام عزیز بر خلاف فرهنگ متحجر و به ظاهر مدرن غربی و همچنین غرب زده های هوسباز و لذت گرا، طرفدار برچیده شدن خودنمایی وجود گرانسنگ زن و زیبنده ماندن او به لباس فاخر و ارزشمند «حیا» در جامعه است؛
آری! اسلام مخالف ورود زنان به عرصه ی سخیف و بی پایان تظاهر و بروز جاذبه های پیکر خود و تحریک هوس های آلوده ی مردان بیمار دل است؛
از این رو حجاب جزئی از برنامه جامع دین در مقابله با بهره کشی ظالمانه از زنان محسوب می شود.
اسلام می گوید کامیابی های جنسی اعم از هرگونه ابراز احساسات و عواطف، عشق ورزی و هر نوع بهره بردن سمعی، بصری و لمسی در مواردی غیر از حریم امن و مقدس خانواده، مایه ی آلودگی و ناپاکی و سقوط ارزش های جامعه می باشد.
باید اذعان نمود که فلسفه ی حجاب مکتوم و پنهان نیست، چرا که فرهنگ مشوق برهنگی و آزادی بدون مرز، پیامدهایی همچون تهییج دائم مردان مخصوصا جوانان را در پی دارد که سبب کوبیدن اعصاب آنها و ایجاد هیجان های بیمار گونه و گاه سرچشمه ی امراض روانی می گردد، حال آنکه دین عزیز اسلام می خواهد مردان و زنان ارزشمند و مسلمان، روحی آرام و اعصابی معتدل و چشم و گوشی پاک داشته باشند، و این موضوع تنها یکی از فلسفه های حجاب است.
در عصر مدرنیته آمارهای قطعی و مستند نشان می دهد که با افزایش تمایل به برهنگی در جهان، طلاق و از هم گسیختگی بنیان خانواده در دنیا به طور مداوم بالا رفته، حال آنکه می بینیم در محیطی که حجاب و حیا حاکم است (با رعایت سایر شرائط و ملاحظات اسلامی) زوجین تعلق به یکدیگر دارند، و احساساتشان، عشق و عواطفشان مخصوص یکدیگر است؛ لیکن در «بازار آزاد برهنگی» عملاً زنان به صورت کالای بی ارزش مشترکی در آمده اند و دیگر قداست پیمان زناشویی بی معنا شده است که این آسیب به فروپاشی نهاد خانواده منتهی شده است.
گسترش دامنه ی این پدیده ی شوم و در نتیجه افزایش بی رویه ی فرزندان نامشروع، از دردناکترین پیامدهای بی حجابی است و این امر سرچشمه ی انواع رذالت ها و جنایت ها در جوامع انسانی بوده و هست؛ بحرانی عظیم که منبعث از یکی از عوامل مؤثر بر آن یعنی مساله ی برهنگی، بی حیایی و بی حجابی است.
در جوامع ظلمانی، هنگامی که زن را از طریق جاذبه ی جنسیش وسیله ی تبلیغ کالاها و دکور اطاق های انتظار و عاملی برای جلب جهانگردان و سیاحان و مانند اینها قرار بدهند، در چنین جامعه ای شخصیت زن تا سر حد یک عروسک، یا یک کالای بی ارزش سقوط می کند و ارزش های والای انسانی او به کلی به دست فراموشی سپرده می شود، و تنها افتخار او زیبایی ظاهری و خودنمائی کالبدی اش می شود و به این ترتیب، این گوهر گرانبهای خلقت مبدل به وسیله ای برای اشباع هوس های سرکش انسان نماهای دیو صفت خواهد شد!
در چنین جامعه ای چگونه یک زن می تواند با ویژگی های اخلاقی، علم و آگاهی و دانائیش جلوه کند و حائز مقام حقیقی والای خود گردد؟!
یادداشت از حجت اله ذاکر